در این داستان کوتاه نمادین، روزی پسرکی، پندهای حکیمی را درباره هدیه ای گران بها می شنود، مبنی بر آن که هر کس چنین هدیه ای را صاحب شود، برای همیشه خوشبخت خواهد بود. تصور پسرک از این هدیه، نوعی اسباب بازی یا هدیه ای در روز کریسمس است؛ اما حکیم خاطرنشان می کند که “هدیه گران بها با خیال ارتباطی ندارد، بلکه ارزش آن از خودش ناشی می شود…. آن چیزی است که در وجود توست…. “پسرک در پی یافتن هدیه روان می شود. سرزمین ها و مکان های گوناگون را کنکاش می کند. عاقبت به مردی جوان و سپس به شخصیتی میان سال بدل می گردد. سرانجام حقیقت آن هدیه را در “زمان حال” می جوید و درمی یابد که زمان حال واقعیتی است که می تواند در اختیار بگیرد و آن را تجربه کند.