در نمایش نامة حاضر، که به شیوة طنز نگاشته شده، دکتر «فیبلمن» ـ روان شناس بالینی ـ مراجعه کننده ای دارد که از سوی نوآ آنترمنش ـ از نوابغ روانکاوی و متخصص در مشکلات مغزهای خلاق هنرمندان ـ به او معرفی شده است. این بیمار «مورن پپکین» نام دارد. او در مقام ترانه سرا خیالبافی به نظر می رسد که برای کاربری ترانه هایش اتاقی اضافی در طبقة بالای موسسة خدمات مومیایی برادران فلیسر کرایه کرده است. علت مراجعة او به دکتر فیبلمن این است که احساس می کند هر نت یا سیلابی که از قلمش جاری می شود عظمتی اصیل و خودجوش است که به غلیان درمی آید، اما این عظمت خودش را راضی نمی کند. دکتر فیبلمن زمانی که مبلغ دستمزد را با بپکین پیش می کشد، بپکین می گوید که می تواند حق معالجه را با واگذار کردن امتیاز ترانه هایش به او بپردازد. دکتر فیبلمن نیز با خود تصور می کند که چه پول کلانی نصیبش می شود، اما در پایان نمایش درمی یابد که دستمزدش، تنها ترانه هایی است که روی دستش مانده است؛ ترانه هایی که حتی ادارة بازیافت نیز حاضر به برداشتن آنها به صورت فله ای نیست؛ و نیز مالیات سنگینی که وزارت دارایی برای او تعیین کرده است؛ همچنین اتهام به سرقت آثار هنری. چهل و چهارمین شماره از کتاب های کوچک «قلمرو ادبیات» به ترجمة نمایش نامه ای از «وودی آلن» اختصاص یافته است.