در کتاب دوازدهم از مجموعه ماجراهای “بچه های بدشانس”، یتیم های بودلر یعنی “ویولت”، “کلاوس” و “سانی” با “کیت اسنیک” ملاقات می کنند. او خطاب به بچه ها از ایجاد انشعاب در سازمان مخفی V. F. D سخن می گوید؛ سازمانی متحد و یکپارچه از داوطلب هایی که سعی می کردند، آتش های واقعی و مجازی را خاموش کنند. اما اکنون اعضای گروه به دو دسته تقسیم شده اند. هم چنین او از آدم های خطرناکی ـ که به اندازه ی کنت الاف پلید هستند ـ سخن می گوید که از آن جمله اند یک مرد ریش دار بی مو و یک زن مودار بی ریش در کوهستان مورتمین دیدین، کیت زمانی را به یاد می آورد که چهارساله بود، و سازمان V.F. D از هم پاشیده و پس از آن مکان های امن از جمله آزمایشگاه علمی بزرگ، یک غار خیلی عظیم، و قرارگاهی فوق العاده در کوهستان مورتمین ـ به عنوان مکان امن ماقبل آخر ـ یکی پس از دیگری از هم پاشیده اند. آخرین مکان امنی که به گفته ی کیت باقی مانده، هتل دینومان است و به غیر از این مکان در بقیه ی جاهای دنیا شرافت و خوبی به سرعت در حال محو شدن است و….