«استارگرل» آن چه را در دل و فکر خود داشته و دارد در بلندترین نامة عاشقانة دنیا برای لئو می نویسد. وی در آغاز نامه می نویسد: «من عاشق آغاز هستم» و در جایی دیگر زمانی که بر زمین سراسر سپید و پوشیده از برف قدم می گذارد، برای لئو می نویسد: «بیا به هم قول بدهیم اصلا برف های تازه باریدة یک دیگر را به هم نزنیم. برفابه نشویم. مثل این زمین بمانیم و… با هم آب بشویم. نگارنده در این داستان به ذات پاک و ابتدایی انسان ها، آن گونه که خداوند آنها را خلق نموده و آن گونه که باید باشند، اشاره می کند. او به ما نشان می دهد که ستاره ای بودن موهبتی خدادادی است که نصیب همگان نمی شود.