“جی” جوان در نوزده سالگی و خیلی غیرمنتظره خبردار می‌شود که ظرف چند ماه آینده “پدر” خواهد شد. وحشت سر تا پای او و مادر و فرزندش را دربر می‌گیرد. هیچ‌یک به دلیل شرایط خاص خانوادگی خویش، حاضر به درخواست کمک و راهنمایی از اطرافیان خود نیستند. بنابراین تنها با اطلاع یکی از برادران “جی” از آمریکا” به “پدرتوریکو” پناه می‌برند تا بعد از به دنیا آمدن کودک او را به مرکز سرپرستی سپرده و به کشور خویش بازگردند. ماه‌های متمادی با امیدواری و یاس می‌گذرد، خانواده‌ها از موضوع مطلع شده و به سختی عصبانی می‌شوند، عذاب‌ وجدان ‌گاه مادر را به شدت مستاصل و خسته می‌کند و بالاخره به این نتیجه می‌رسند که به کشور خویش بازگردند و کودک در آن‌جا و تحت نظارت یک مرکز “خانه‌‌به‌دوشان” به دنیا بیاید. اوضاع به خوبی پیش می‌رود. کودک به دنیا آمده و سرپرستی‌اش به خانواده‌ای سپرده می‌شود. پدر و مادر هرگز یک‌دیگر و حتی کودکشان را نمی‌بینند و اکنون پس از گذشت سال‌ها “جی” احساس می‌کند آن سال‌ با وجود همه‌ی سختی‌هایش او را برای پذیرش مشکلات و دردسرهای پیش رو در زندگی آماده و آبدیده کرده و بنابراین بهترین سال زندگی‌اش به شمار می‌رود.