مولانا در ساختن مثنوی به لحاظ محتوا از الهی نامه (حدیقه ی) حکیم سنایی غزنوی و به لحاظ وزن از منطق الطیر عطار پیروی نموده است. سلطان ولد (فرزند مولانا) مثنوی را در همان وزن الهی نامه ساخته و همان گونه که مولانا کتاب خود را صرفا مثنوی نامیده، سلطان ولد نیز کتاب خود را مثنوی ولدی خوانده است. اما سلطان ولد به دنبال این مثنوی، دو دفتر دیگر نیز پرداخته که هردوی آن ها در وزن مثنوی مولانا است. نام مثنوی دوم سلطان ولد، “رباب نامه” است و مثنوی سوم به نام “انتهانامه” اشتهار یافته و به همین مناسبت مثنوی اول یعنی مثنوی ولدی نیز عنوان “ابتدانامه” برخود گرفته است. سلطان ولد می گوید که این مثنوی را در اول ربیع الاول سال 690 آغاز کرده و در جمادی الآخر همان سال به پایان برده است. ابتدا نامه بالغ بر ده هزار بیت است. سلطان ولد در نظم این کتاب دو هدف داشته است: نخست، ثبت تاریخ شروع سلسله ی مولویه و بیان حالات و مقامات پدر و جد خویش و مردانی چون سید برهان الدین محقق، شمس تبریزی، صلاح الدین زرکوب و حسام الدین ارموی که پدرش با آنان معاشر بود. دوم، بیان اصول تعالیم این سلسله، آن طور که از شمس تبریزی و پدر خود فراگرفته بود. او هر دو جنبه ی کتاب را درهم آمیخته است. بخش تاریخی کتاب به ترتیب تقدم و تاخر سنواتی مطرح نمی شود و بخش تعلیمی آن نیز جدا از بخش تاریخی نیست. کتاب حاضر به شرح اجزای پراکنده ی ابتدانامه و گردآوری آن برحسب ترتیب تاریخی اختصاص یافته است. در ادامه دیدگاه نویسنده درباره ی سلطان ولد و شخصیت و آثار وی عرضه گردیده است. هم چنین مطالب سلطان ولد در دو مثنوی رباب نامه و انتهانامه (درباره ی شمس و مولانا) درج گردیده است.