ساختارگرایی، مقوله ای تاریخی و در عین حال تجربی ا ست. بنابر تحلیل «آلتوسر» در این کتاب، می توان نشان داد که بخش زیادی از آنچه امروز به نام «ساختارگرایی» می شناسیم دستاوردهای نظری طیفی از دانشمندان علوم انسانی (به خصوص در حوزه هایی مثل زبان شناسی و انسان شناسی) است که به شکل مجموعه ای از احکام نظری و فلسفی قوام یافته اند. ساختارگرایی به نوعی با شکل قرن بیستمی ظهور و بالیدن علوم انسانی، عجین شده است. تصور علوم انسانی مدرن بدون «زبان شناسی سوسور»، «روان شناسی پیاژه» یا «انسان شناسی لوی –استروس» تا حدود زیادی ناممکن است.