کتاب متضمن سروده هایی از “یغما گلرویی “است که به شیوه نو و اغلب به زبان محاوره (ترانه) به نظم درآمده است .نمونه ای از اشعار بدین قرار است : “وقتی که باد قاصدک سیاهی را با خود بیاورد،/ گوشه ای از آینه آسمان می شکند/ من همیشه از زنگ های ناغافل تلفن ترسیده ام /!در عبور این همه زمستان زمهریر،/ حتی یک خبر از بیداری باغ/ تولد تابستان به من نرسید …/!