کتاب حاضر مجموعه ای از جستارهای گوناگون درباره ی نظریه و نقد ادبی جدید است که با هدف نشان دادن تکثر آرا و تاکید بر شالوده ی دموکراتیک این حوزه از علوم انسانی به چاپ رسیده است. مباحث کتاب بدین قرار است: مرگ مولف در نظریه های ادبی جدید، تباین و تنش در شعر “نشانی”، فراداستان: سبکی از داستان نویسی در عصر پسامدرن، ساختار یک رمان پسامدرن، ملاحظاتی درباره ی چشم انداز جهانی شدن ادبیات معاصر ایران، داستانک و توانمندی آن برای نقد فرهنگ، جایگاه مطالعات فرهنگی در رشته ی ادبیات، شیوه های جدید نقد ادبی، بررسی یک آگهی تلویزیونی از منظر مطالعات فرهنگی، اسطوره شناسی و مطالعات فرهنگی، فروید و نقد ادبی، نقد ادبی و دموکراسی، و بررسی مصداق های سرقت ادبی در کتاب نظریه های نقد ادبی معاصر. به تصریح نگارنده: “نقد ادبی را نمی توان به سهولت تدریس کرد، زیرا مخاطبان ما هنوز به آن درجه از خودآگاهی فرهنگی و سیاسی نرسیده اند که دموکراسی را به عنصری ساختاری در تفکر خود بدل کنند. اندیشه ی استبداد طلب، تکثر نظریه های نقد ادبی را برنمی تابد. ذهنیتی که اندیشیدن و استدلال کردن را فعالیتی تفویض پذیر می داند، هرگز نمی تواند در حوزه ای خوش بدرخشد که تفکر و اقامه ی دلیل از ملزومات اجتناب ناپذیر آن هستند. نقد ادبی مستلزم باور داشتن دموکراسی و منوط به درک این موضوع است که به منظور قرائت یک متن، گفتمان هایی مختلف و گه گاه متضاد را می توان دخیل یا کارآمد دانست”.