«انقلاب» به عنوان حادثه‌ای برجسته و تعیین‌کننده در سرنوشت یک جامعه و همچنین، واقعه‌ای بزرگ و شورانگیز که وقوعش در یک کشور، خواه و ناخواه بر جوامع دیگر اثر می‌گذارد، از جمله موضواتی است که برای بسیاری از فیلسوفان، دانشمندان و دانش‌پژوهان علوم اجتماعی و سیاسی و همچنین سیاست‌مداران جالب توجه بوده است. در قرن بیستم میلادی به علت وقوع انقلاب‌های متعدد و تاثیرات پاینده و فزاینده‌ای که آن انقلاب‌ها به جای گذشتند، مطالعه و پژوهش علمی در خصوص پدیدة انقلاب گسترش فوق‌العاده‌ای یافت. در این راستا، نگارنده در کتاب حاضر به بررسی روش‌شناسی مطالعات انقلاب، در قرن بیستم، با تاکید بر انقلاب اسلامی ایران پرداخته است. برخی از مباحث مندرج در کتاب دربارة روش‌شناسی انقلاب عبارت است از: مطالعة انقلاب در چشم‌انداز تطبیقی کمی و کیفی، روش‌شناسی تحلیل تطبیقی ـ تاریخی، مطالعة انقلاب در چشم‌انداز درون مورد، رویکرد تلفیقی در مطالعات تطبیقی ـ تاریخی و روش‌شناسی مطالعات انقلاب اسلامی ایران. نوشتار حاضر اثر برگزیدة دومین جشنوارة بین‌المللی فارابی در سال 1387 بوده است.