در آن ۴۰ روز که روایت شاهدان را ضبط می‌کردیم، من روزها گوش می‌شدم: روایت‌های متعدد آلوده به قیامت را می‌شنیدم و حالم خوش بود؛ باری قیامت به وجود آدم انبساط و نشاط می‌بخشد؛ اما شب‌ها کابوس می‌دیدم؛ کابوس ازدحام، کابوس گوشت و خون، کابوس انبوهی آدم‌ها، کابوس بدن‌های عریان و متورم پشته شده روی هم و کابوس شیطان را که دشمنی می‌کند با انسان. فقط تقلا می‌کردم که خاطرات زود تمام شود. بعد گفت: نگذارید فراموش بشود. من امروز به سختی از بستر بلند شدم، چون می‌دانم اگر ما این حرف‌ها را نزنیم، فراموش می‌شود؛ مثل حادثه حج سال ۶۶ که ۳۰۰ نفر حاجی، مظلومانه شهید شدند.