کتاب حاضر دومین اثر آلن وایس است که به فارسی برگردانده شده است. رویکرد وایس در اثر حاضر ضمن تأثیرپذیری از روش کلود، لوی – اشتروس نزدیکی های نظری – هذیانی بسیار با کار دلوز در پروژه انتقادی و بالینی اش دارد و به نظر می رسد پروژه دلوز را به سوی مرزهای جدیدی پیش می برد. هرچند خاستگاه چنین رویکردی در نیروشناسی و عارضه شناسی تکنیک های آفرینشگر یک دوران را باید در انگاره نیچه ای «پزشک فرهنگ» جست، اما اولین بار این ژیل دلوز بود که در 1988 در صحبت از پروژه انتقادی و بالینی اش از هر دوسویه مذکور (امر انتقادی در معنای ادبی کلمه و امر بالینی در معنای پزشکی کلمه به شیوه ای نقشه نگارانه و شیزوکاوانه (نه روانکاوانه) سخن گفت و نسبت میان آن دو را در فرآیندهای آفرینشگرانه ادبی، فلسفی، و هنری (در نسبت میان نظرگاه مؤلف در اثر آفریده شده اش و قوای تنانه و احوالات روانی اش) بررسی کرد.