«پولت لستافیه»، با خودش حرف می زند، مرده ها را خطاب قرار می دهد و برای زنده ها دعا می کند. پولت، عقلش را از دست داده بود و دیگر حساب روزها را نداشت. «ایون» همیشه روزهای چهارشنبه به سراغ پولت می آمد و چفت دروازه را غرولندکنان باز می کردند؛ او پیر شدن را بدبختی می داند، تنها ماندن را بدبختی می داند، دیر رسیدن به فروشگاه را بدبختی می داند و… او درحالی که غرولند می کند دوستش را روی کف آشپزخانه می بیند… این رمان درباره دشواری های زندگی و بردباری آدمی، حکایت سازگاری آدم هایی است که با وجود عمیق ترین شکاف های شخصیتی، دست یاری به سوی هم دراز می کنند و محرم رازها و زخم های یکدیگر می شوند.