در خیابان باریکمان، سایه ای می آید و می رود. پرده توری را کنار می زنم تا بهتر ببینم. همیشه از این پرده ها، از زنانگی شان بدم می آمد. به خاطر این که حریم خصوصی را آن طور که باید، پنهان نمی کنند. این پرده ها، هدیه ی ازدواجمان بودند. از طرف پدر و مادر خانمم. نه می شد نه گفت، نه می شد کنارشان گذاشت. آن تکه از شیشه که پرده را کنار زده ام، فقط سنگ فرش ترک خورده و سیاه جلوی ورودی خانه ام را نشان می دهد. پاییز است. چند درخت کوتاهی که در خیابانمان صف بسته اند، رنگ قرمز، نارنجی و طلایی گرفته اند. برگ های رنگارنگ، به زودی کاری به کارهایم خواهند افزود؛ اما حالا در اولین انوار، با نشاط می رقصند و تابش معصومانه ای به صبح می دهند.