این رمان آخرین نوشته های عمدتا تراژیک «اندرو ویتکر»، بنیان گذار و سردبیر مجله «صابون» است. در بخشی از این رمان می خوانیم: «من این نامه را ننوشته ام که از کار حرف بزنم، یا راستش پای غیبت های قدیمی را وسط بکشم. من دوستی دارم که نیازمند کمک است، البته نه دوستی از پوست و گوشت، هرچند از آن دوست ها هم به اجبار دارم. منظورم مجله صابون است، نشریه ادبی کوچکی که من صاحب امتیاز و سردبیرش هستم …».