بیرون از حادثه ایستادن تضمین امنیت و سلامت نیست. ربطی به این ندارد که کجای تاریخ ایستاده ای؛ حادثه کار خودش را می کند. چنگ می اندازد و یقه ات را می گیرد و سرت را می کوبد به طاق. گیجی و گنگی سایه می شود و تمام عمر دنبالت می آید. شهر به شهر و خیابان به خیابان و کوچه به کوچه هم پایت می شود و آخر سر میان طبقات و راه پله ساختمانی که ردی روی نقشه ندارد، همه ات را فتح می کند. این، روایت متقاطع سه داستان است که آدم هاش از سه جای تاریخ زخم خورده اند و هنوز هم صدای نفس هایشان از این ساختمان می آید.