نویسنده در این کتاب، با استناد به دو اثر مهم «ابن عربی»، «فتوحات مکیه» و «فصوص الحکم»، مقوله تخیل را در نظر ابن عربی، بررسی می کند. به باور ابن عربی، تخیل خلاق، راهی است برای اتحاد میان آنکه دوست می دارد و آنکه دوست داشته می شود. به واسطه تخیل است که مراتب تجلی الهی، که عبارت است از احدیت، اسمای الهی و تجلی شهودی، ادراک می شود. نفس رحمانی به تخیل امکان می دهد تا تجلی الهی را درک کند. بدین سان، ابن عربی به نوعی نظریه وجود می رسد که مبتنی بر وحدت وجود است.