خلیفه به غلام سیاه گفت: پرده را بردار. غلام با یک حرکت سریع را از روی تشت طلا برداشت. سر بی جان و خونین ابراهیم بن عبدالله در تشت بود. خون از رگ های گردنش بیرون زده بود و کف تشت پر از خون شده بود. چشم های ابراهیم بسته بود و داشت در آسمان ها سیر می کرد. قطره ای اشک از چشم های حسن چکید. سعی کرد بر خودش مسلط باشد. اینجا فضایی نبود که بخواهد احساساتی شود. خلیفه فریاد زد این است: این است سزای کسی که علیه خلیفه زمان خود قیام کند!