“آواره و سایه اش نخستین بار در سال 1879 به صورت پیوست و مکمل کتاب “انسانی، بس بسیار انسانی” و بعدها به صورت مستقل، منتشر شده این کتاب در پایان دوره ی نخست تفکر نیچه و پس از زایش تراژدی و تاملات نابهنگام نوشته شد. آواره و سایه اش دربردارنده گزین گویه هایی است با ساختاری مبتکرانه و منحصر به فرد اثر با گفت وگوی تامل برانگیز “سایه” با “آواره” که شاید کنایه از دوپاره ی وجود آدمی باشند آغاز می شود. سایه که تا کنون خاموش بوده اکنون از خاموشی آواره در شگفت شده و می خواهد به او مجال سخن گفتن بدهد. آن گاه در 350 پاره ی کتاب، نیچه از رمانتیسم، اخلاق، نثر، ادبیات، موسیقی، طبیعت و غیره سخن می گوید، تا در پایان باز به این پرسش برسد که “تو کجایی؟ کجایی تو؟”. و پس از آن گزارشی کوتاه از اندیشه ها و آثار نیچه در ایران مطرح شده و نیز در پایان، کتاب شناسی آثار نیچه در زبان فارسی آورده شده است.