در یادداشت های این کتاب «احسان محمدی» (نویسنده) به مثابه یک مسافر همیشگی آدم ها را واکاویده و دیدگاه های مختلف شان را به چالش کشیده است. او گاه مثل یک چشم سوم عمل کرده و گاه خود بخشی از ماجرا بوده است. بررسی یادداشت های او در این کتاب علاوه بر آشنایی مخاطبان با نگاه ویژه نویسنده، می تواند به عنوان سندی از وضعیت اجتماعی تهران دهه 90 به شمار آید. «غم مبهم»، «مغز لجباز»، «بوی نان تازه»، «پیچک»، «به رنگ خدا»، «دروغ های عاشقانه» و… از عنوان یادداشت های کتاب است.