کتاب حاضر، که سومین کتاب از مجموعه ی مولوی شناسی و مثنوی پژوهی نویسنده است به بحث مولانا و هنرمندی وی در فن شعر، اختصاص دارد. بر این اساس، نویسنده ابتدا به تعریف شعر می پردازد و پس از نقل سخنان “سپهسالار” و “سلطان ولد” در باب شعر و شاعری، به بحث مولانا و شعر و نیز نمونه هایی از اشعار او می رسد، که بیش تر بخش کتاب را تشکیل می دهد. نویسنده هم چنین به طرح ایرادی می پردازد که بسیاری بر مولانا می گیرند و آن این که شعر وی چندان که باید محکم و ضخیم نیست و در خیلی جاها از دیوان او، سکته هایی وجود دارد. نویسنده در پاسخ می گوید: مولانا بنایی بر حک و اصلاح اشعارش نداشته و نمی خواسته که آن ها را مانند شعر حافظ خوش تراش و صیقلی کند. چرا که داعیه ی شعری نداشت و قافیه پردازی و اصرار و ابرام در این کار را، عبث و بیهوده می دانست.