زندگی بعد از بهاره، تنهایی ممتدی شد که با تنهایی های گاه و بی گاه این و آن، فقط سایه روشنش عوض می شد. تنها کسی که تنهاست می داند آدم تنها برای آنکه تنها نباشد، باید تن به چه تنهایی هایی بدهد. گویی هیچ کس قرار نیست سهمی از تنهایی تو را بردارد و تو چون باتلاقی هستی که رودخانه های مرده ی تنهایی این و آن، مهمانت می شوند.