مهم ترین ویژگی زبان شناسی نظری در طول تمام قرن بیستم میل شدید و واقعی آن به رسیدن به پایگاه یک علوم واقعی و مستقل بوده است. با این که امروزه زبان شناسی به عنوان رشته ای مستقل با نام «زبان شناسی همگانی» شناخته شده، اما هنوز به پایگاه یک علم تمام و کمال راه نبرده است. نگارنده در کتاب حاضر، رخدادهای بزرگ غرب را در زمینة زبان شناسی، از آغاز قرن بیستم تا زمان چاپ کتاب، دنبال می کند و به طرح و شرح آن دسته از نحله ها و مکتب های زبان شناسی می پردازد که راه را برای زایش و بالش نظریه های غالب حوزة زبان ـ به ویژه نظریة زایشی و گشتاری ـ همواره کرده اند. وی در دو بخش، ماجرای پیدایش زبان شناسی نظری قرن بیستم را به ترتیب در اروپا و آمریکا بازمی گوید که چگونه زبان شناسی نظری نخست به عنوان زبان شناسی ساخت گرا مطرح شده و بعد به شکل دستور زبان صورت گرا درآمد و سرانجام در هیئت دستور زایشی جلوه گر شد. نیز نشان می دهد که چگونه زبان شناسی، پس از جدایی از منطق، روان شناسی را هم طی سال های دهة 1930 کنار زد و راه خود را از آن جدا کرد.