مثل عید فطر سال های پیش، قرار بود به خانه شان مهمان بیاید. از جمعیت که به کندی در حال پراکنده شدن بودند، جدا شدم و قدم هایش را تند کرد. دوست داشت به موقع برگردد و از مشهدی عزیز آقا و خانواده اش هنگام رسیدن، استقبال کند. با جانب داری از سازمان حرف زده بود. گفته بود اداره شان قفسی می زد که فقط دریچه ورودی دارد؛ قفسی که شاید به اندازه کل دنیا باشد. با خودش فکر کرد و دو هفته از آن روز می گذشت. حرف های کارمند قدیمی اداره را قبول داشت و قبول نداشت. انگار زمان کوتاهی گذشته بود. ماشین نویس بازنشسته با رنگی پریده و موهای پنبه ای کم پشت در برابرش ایستاده بود و از تجربه هایش سخن می گفت و او باور نداشت تکرار داستان تلخش را… و دوست داشت بی درنگ پشت میز کارش بنشیند.