حس غربت مثل آتشفشان خفته ای ناگهان بیدار می شود، تنوره می کشد. بغض از سینه و گلویم مثل گدازه فواره می کشد و تمام تنم را می لرزاند و باران داغ و سوزانش می پاشد روی گونه ها و صورتم. جواد ببیند می گوید خدا دیوانه هایش را هوشیار کند. دلم برای مادرم، برای دست های زمختش که همیشه خدا بوی خمیر می دادند تنگ شده؛ برای شب هایی که زیر نور ماه روی تخت می نشستیم و برای من اوسنه تعریف می کرد. صدای سگ که از دور دست می آمد، می ترسیدم. خودم را می چسبانم به سینه گرم و نرمش. چه آرامشی بود توی آغوشش!