تا نزدیک ظهر، دنبال ابوکرز راه می رویم. ابوکرز از کنار غاری در دل کوه می گذرد؛ ولی زود باز می گردد و با دقت به این سو و آن سو نگاه می کند. جای پاهای کنار غار را علامت گذاری می کند. همه در سکوتی سنگین، به او چشم دوخته ایم. در دل، برای محمد دعا می کنم. دعا می کنم ابوکرز اشتباه کند و راه را اشتباه برود؛ اما او مثل سگ بو می کشد. ابوکرز از سوی دیگر غار حرکت می کند. هنوز چند قدمی نرفته است که برمی گردد. انگار گیج شده است. ابوسفیان می پرسد: چه شده است ای ابوکرز؟