“آرون تمکین بک” پس از روان کاوی، مجذوب شناخت شد؛ شناختی که از روان شناسی “من” به دست آمده بود و در آن زمان محبوبیت زیادی داشت. بک که متقاعد شده بود روان کاوی، بینش های مهمی دربارۀ اختلال های روانی فراهم آورده است، برای ارزیابی فرضیه های روان کاوی دست به تحقیق زد. اما یافته های او از تحقیق های آزمایشی روی رویاها و مطالب موهوم باعث شدند که اغلب مفاهیم روان کاوی را دور بریزد. بک در تدوین نظریه و درمان شناختی برای اختلال های روانی، مانند دانشمندان موفق، دقیقا از شواهدی پیروی کرد که برخلاف روان کاوی بودند. وی دریافت که اگر به بیماران آموخته شود افکار منفی خود را بازبینی و آزمایش کنند، افسردگی آن ها بهبود می یابد. طی 35 سال، بک، نظامی درمانی با عنوان درمان شناختی به وجود آورد که توجه قابل ملاحظه ای را جلب کرده و پژوهش های گسترده ای را برانگیخته است. شناخت درمانی دارای کاربردهای وسیعی برای درمان بیماران افسرده، بیماران با افکار خودکشی و بیماران با اختلال شخصیتی مرزی و هم چنین بهبود شناخت و عملکرد بیماران اسکیزوفرنی است. کتاب حاضر یکی از مجلدهای 120 گانۀ “بزرگان روان شناسی و تعلیم و تربیت” است که به معرفی “آرون تمکین بک” و آرای وی در حوزۀ شناخت درمانی اختصاص یافته است.