این داستان اجتماعی و عاشقانه، روایتی از دروغ و اعتماد… روایت عشقی دیرهنگام… داستان آدم هایی که به جای آبی، صورتی می بینند، قصه حسادت… است. همه اشتباه های دنیا از اعتماد شروع می شود، وگرنه وقتی خیالِ راحتی نباشد، شش دانگ حواست جمع است و پایت نمی لغزد. مثلا اعتماد به هم سلولی ات… فکر می کنی رفته ملاقاتی اش را ببیند، نه بگو رفته اعدام شود! مثلا اعتماد به قلبت که فکر می کنی دارد نبض هایش را می زند، نه بگو برای خودش ساز عاشقی کوک می کند. مثلا همین اعتماد به چشم هایت، فکر می کنی آسمان حالا که بالای سر تو آبی نقش می زند واقعا آبی روی آتش است نه بگو هوای حالت و درون مشوش است… . در بخشی از این رمان می خوانید: «در اتاق بدون هیچ صدایی باز می شود و مردی سرش را داخل می کشد. چهره درهم می کشم و با دست اشاره می کنم که در را ببندد و برود. عزیز من فکر کن این آدم قرار نبوده بیاد خواستگاریت، فکر کن یه آدمیه که بهت احتیاج داره، تو که ادعات میشه تا…».