این رمان درواقع حدیث نفس پنژه است که به صیغه سوم شخص نوشته شده و هم از تخیل مایه گرفته است و هم از شرح حال. نوشته های پنژه پاسخی به درجه صفر نوشتار رولان بارت است. پنژه در تقابل با نظر بارت که رمان را وسیله ای برای نشان دادن ارتباطات اجتماعی و در پیوند با قصه می دانست، روایت را قرار می دهد. رب گریه درباره پنژه می گوید که او مبدع رمانی است که خودبه خود ابداع می شود.