کتاب«آلمانی ها و هنرشان: پیوندی مسئله آمیز»، به این موضوع اشاره دارد که در آلمان مانند بسیاری دیگر از کشورهای اروپای، دوره رمانتیک یکی از بزرگ ترین تحولات سیاسی و اجتماعی بود. شهود و احساس بر خردگرایی روشنگری، ترجیح داده می شد. هنرها در آلمان یک دوره فعالیت بزرگ را تجربه کردند. کانت، هگل، برادران شلگل، فیشته و مارکس در فلسفه، گوته، شیلر و هافمن در میان بسیاری دیگر در ادبیات و بتهوون، شوپرت و وبر در موسیقی، تنها چند نامی نیستند که در این زمینه برجسته شدند. فرانسه اگر در این دوران بر صحنه هنرهای تجسمی تسلط داشت. آلمان در زمینه شعر و موسیقی پیشتاز بود. رویکرد آلمانی ها نسبت به هنرهای بصری خود از دوره رمانتیک تا به امروز و بحث در مورد راه هایی که سعی کرده اند هویت خود را به عنوان یک ملت از طریق این هنر بیان کنند، وجود داشته است و شکافی به دلیل اختلاف در ایدئولوژی ها و هم به دلیل تناقص بین آنچه آلمان ها می خواستند هنر و ملیت شان باشد – و واقعیت آنچه که بوده اند- ایجاد شده است. آیا ارتباط آلمانی ها به جنبه معنوی/عاطفی هنر، جلب شده است. آیا با موسیقی و شعر بیشتر اقناع می شوند تا با هنرهای بصری؟ و آیا آلمانی ها تأمل درباره هنر را به اشتغال عملی آن ترجیح می دهند؟ در این کتاب به این پرسش ها نیز پاسخ داده شده است.