می دونم که دوست های پول دار محلمون فکر می کنند من عجیب غریبم. ولی مطمئن بودم که تو اردوگاه تابستونی، بچه های روس همه شبیه من هستند و اون وقت دیگه همه مون با هم می خونیم و اسمور می خوریم و دوستای صمیمی می شیم. دخترهایی که تو چادر من هستن از خودم بزرگ ترن و نمی خوان که من پیششون باشم. تو اردوگاه اصلاً برق نیست، آب لوله کشی نیست و اصلاً خبری از آبنبات و این ها نیست. اون دستشویی تو الونک هم… حتی فکرش رو هم که می کنم عُقَم می گیره… من نمی تونم این وضعیت رو دو هفته تحمل کنم. لطفاً میای دنبالم؟ دیگه نمی تونم.