پیدایش رویکردهای نو در تاریخ نگاری و شکل گیری انتظارات جدید اجتماعی از تدریس رشته های علوم انسانی، به ویژه تاریخ، در سطح آموزش عالی، سبب شده است تا انقلاب بزرگی در رویکردهای موجود به تدریس و یادگیری تاریخ رخ دهد. گذشته از آن افزایش کمی و کیفی دانشجویان رشته تاریخ و تنوع خاستگاه ها و گرایش های فرهنگی و اجتماعی آن ها موجب شده است تا تمهید شیوه های جدید تدریس و یادگیری تبدیل به نیازی جدی شود. نویسندگان این کتاب با بررسی شیوه های برنامه ریزی درسی و رویکردهای یادگیری و تدریس در چندین دانشگاه معتبر دنیا کوشیده اند تا علاوه بر ارائه تصویری دقیق از رویکردهای موجود در این زمینه به ارائه راهکارهایی بپردازند که ترکیبی از عناصر تأثیرگذار در هردو رویکرد عمده موجود در این عرصه باشد، یعنی رویکردهای «محتوابنیاد» و «مهارت بنیاد». نویسندگان معتقدند که تحقق رسالت آموزش دانشگاهی تاریخ در گرو اتخاذ رویکردی است که بتواند اهداف این دو رویکرد را به طور همزمان محقق کند.