کتاب حاضر دربارة جایگاه آگاهی و خودآگاهی در فلسفة «پدیدارشناسی روح هگل» نوشته شده است. در این راستا ابتدا به جایگاه پدیدارشناسی در فلسفة هگل پرداخته شده و سپس دو واژة تشکیل دهندة عنوان کتاب یعنی «پدیدارشناسی» و «روح» بررسی گردیده است. در ادامه پدیدارشناسی روح هگل در چارچوب مطالعه موضوعاتی چون: «روشنگری و رمانتیسم»؛ «یقین ـ حسی»؛ «تاریخ ادراک»؛ «مواجهه با فریب»؛ «نیرو»؛‌ »خودآگاهی»؛ «خدا»؛ «آزادی» و… توضیح داده شده است. بنا به اشارة این کتاب «روح»، تجلی سرزندة دیالیکتیکی «ایده» و «طبیعت» است. در واقع «روح» چیزی ورای جهان عینیت و ذهنیت نیست بلکه تنها چیزی است که وجود دارد و در نتیجه هر آنچه موجود است، هر متناهی یا نامتناهی‌ای را در خود دارد. در پدیدارشناسی نیز «روح» از آغاز حضور دارد، اما به واسطة ضعف نظری صور آغازینش نام «آگاهی» را یدک می‌کشد و رفته رفته تکوین یافته و به تعبیر هگل «آگاهی مطلق»، «خود ـ آگاهی مطلق»، «عقل مطلق»، «دانش مطلق» و در نتیجه روح مطلق است.