صدای باد صحرایی در گوشم پیچیده و نیز مویه زنان بادیه نشین. زنان سیاه پوشند و دسته دسته می چرخند و بر صورت های خود می زنند و مرثیه می خوانند. این، آیین سوگواری روزی است که پیشگویان، خبرش را از سال ها پیش داده اند. روزی که دو خورشید در آسمان طلوع می کند. روزی که انسانی کامل به همراه یاوران، ورق تازه ای در کتاب انسانیت می افزاید؛ و اینک از خودم می پرسم که آیا به راستی از شیعیان او بودم؟ من که با دیدن سپاه اندک امام و سپاه زیاد یزیدیان، بیمناک شدم و به امام گفتم: از کوفه می آیم، از شهر نجواها و زمزمه های شیطانی، از شهر فغان و فتنه، از دیار عهد شکنان. در پشت دیوار کوفه جمعیتی از سپاه اشقیا دیدم و تاکنون این همه آدم را به چشم ندیده بودم.