اين کتاب تلاشي است براي تفسير اسناد مزدايي، از کهن‌ترين‌ها تا مهم‌ترين متون دوره ميانه در پرتو پديدارشناسي ديني مدرن. نويسنده در ديباچه درباره روش خود در اين کتاب توضيحي داده است. وي در همان آغاز افقش را از ايران‌شناسي صرف جدا مي‌کند و به‌صراحت مي‌گويد روشش بر دو الگوي اساسي بنا شده است: پديدارشناسي ديني مدرن و آراي «ژرژ دومزيل». در مقدمه مؤلف نخست به ترسيم سيمايي از زرتشت مي‌پردازد که نزد دين‌پژوهان معاصرش رايج‌ترين صورت بوده است. وي مي‌کوشد موقعيت «زرتشت» را با يافته‌هاي دين‌پژوهان معاصرش در باب وضع کلي دين در خاور نزديک توصيف کند. مؤلف معتقد است درک ما از آنچه راست‌کيشي دين زرتشتي مي‌خوانيم و فرقه‌هايي از قبيل زرواني‌گري يا مزدکي‌گري را بدعت‌هايي در برابر آن مي‌ناميم، مغلوط و آکنده از پيش‌داوري‌هاي شتاب‌زده است.