ابرهای ندانستن، مجموعه‌ای از نامه‌های مرادی به مریدش در باب مراقبه است. نویسنده این اثر، مراقبه را روشی برای تعالی روح می‌داند و با تمرینات روحانی عملی ابر ندانستن و ابر فراموشی ما را دریافتن در راه خویش به سوی خداوند و متحد ساختن جان خویش با او هدایت می‌کند. این اثر، در نیمه دوم قرن چهاردهم میلادی به رشته تحریر درآمد و پس از آن، بارها مترجمان و زبان شناسان مختلف، آن را ویرایش و بازنویسی کرده‌اند. سادگی، گیرایی و حقیقت مستتر در این اثر، آن را به یکی از مهم‌ترین آثار کلاسیک نیایشی تبدیل کرده است. این اثر اصیل و چند لایه، فارغ از زمان و مذهب، خواننده را به درک نظری و عملی مراقبه می‌رساند.