با پیروزی انقلاب اسلامی، رهبران نظام برآمده از انقلاب در اندیشة پیشرفت کشور افتادند. دست کم، سه دیدگاه در میان نخبگان سیاسی دربارة الگوهای کارآمد توسعة کشور که منبعث از تعالیم دین اسلام است، پدید آمد. دیدگاهی که در آن اعتقاد به مخالفت با مالکیت خصوصی و اولویت دادن به بازار، جایگاه اصلی را داشت، دیدگاهی که عدالت اسلامی را صرفا به واسطة نقش مداخله گر و تصدی گر دولت در اقتصاد ممکن می دانست و بالاخره دیدگاهی که تلفیقی از اقتصاد دولتی و خصوصی را در شرایط خاص ایران راهگشای توسعه می پنداشت. در اولویت های نظام سیاسی جدید نیز، وحدت نظر وجود نداشت. شروع جنگ هشت ساله موقتا بحث ها را متوقف ساخت و امکانات کشور، اساسا معطوف به دفاع ملی شد. با پایان جنگ، اجماعی نسبی دربارة ضرورت توسعة کشور و بازسازی خرابی های جنگ در میان نخبگان شکل گرفت و در دولت سازندگی، دورانی از سازندگی زیربناهای کشور و تشویق به سرمایه گذاری و کارآفرینی آغاز شد. با آغاز به کار دولت اصلاحات، تلاش بسیاری شد تا کاستی های توسعة سیاسی رفع شود، اما در آن زمان کم ترین اجماع در میان نخبگان سیاسی دربارة مسیر توسعه، به ویژه اولویت توسعة اقتصادی یا سیاسی شکل گرفت. نگارنده در کتاب حاضر، به بررسی ابعاد اجماع نظر، اختلافات و تعارض های نخبگان سیاسی کشور از ابتدای پیروزی انقلاب اسلامی تا پایان دولت «سید محمد خاتمی» پرداخته و کوشیده است تاثیر آن را در برنامه های توسعة ملی و سیاست گذاری های مربوط به توسعه بررسی و تحلیل نماید.