پژوهشی در مورد ابعاد مختلف اخلاق اجتماعی با استناد به قرآن و روایات است. در نوشتار حاضر ابتدا به بیان اجتماعی بودن انسان و ضرورت زندگی اجتماعی پرداخته شده و بایسته های برقراری روابط اجتماعی و نیز رابطه دین و اجتماع بیان شده است. نویسنده به نقش ایمان و آموزه های اخلاقی در بهبود روابط اجتماعی از دیدگاه دین اسلام پرداخته و پشتوانه های اخلاقی قرآن و سنت در روابط اجتماعی انسان بیان شده است. وی در همین راستا به تبیین اموری مانند: اعتدال، رعایت حقوق دیگران، خیرخواهی، احسان، دفع احسن، حسن خلق، حسن قول، حسن ظن، تواضع، صدق، عفو و صفح، احسان در مقابل احسان، رابطه ویژه داشتن با مؤمنان، موعظه کردن آنان، امر به معروف و نهی از منکر، رابطه با اهل کتاب، جدال احسن با مخالفان اعتقادی و مذهبی، دوستی کردن با مردم و محبت کردن به آنان، پرهیز از تفرقه، رابطه خویشاوندی، صله رحم، رابطه نیکو با همسایگان، حسن همجواری با مردم و ملت ها، پرهیز از تفرقه، رابطه با اغنیاء، روابط شهروندی، حفظ حجاب، رابطه با علما، عفو و گذشت از خطای دیگران، رعایت انصاف و عدل، رحمت و محبت، رابطه با دیگران، خیرخواهی، درک متقابل دیگران و ارشاد آنان به عنوان مصادیق روابط اجتماعی در اسلام اشاره نموده و به آسیب شناسی این قبیل از روابط از دیدگاه آموزه های اسلامی پرداخته است.