“سروش” نگارنده ی کتاب حاضر در عنوان کتاب، واژه ی ادب را به کار برده در صورتی که می توانست اخلاق را به کار برد، وی دلیل این انتخاب را این گونه بیان نموده است که “من در علم اخلاق کوشیدم پایه های خاصی را بنا نهم و از “خود” آغاز کنم؛ به این معنی که ما یک خود داریم و یک “بیگانه”. تمام همت علم اخلاق این است که خود را از بیگانه خالص کند و به قولی بیگانه پیرایی کند”. قدرت و عدالت ماحصل مجموعه ای سخنرانی است که در این کتاب گردآوری شده است. کتابی که روح نومیالیسم در جای جای آن به چشم می خورد. “ادب صدق و ادب عدل” که نخستین فصل کتاب را تشکیل می دهد، نکته هایی است که سروش سخت دلبسته ی آن است، وی در بخشی از متن اشاره می کند که: ادب صدق و ادب عدل برهم منطبق اند، آدابی که ما برای کشف صدق به کار می بریم درست همان آدابی است که برای اجرای عدالت به کار می گیریم”. “اندر باب اسکان عدالت” فصل دوم کتاب است، مراد نگارنده از طرح این بحث تشریح علاقه مندی انسان به عدالت است. فصل سوم که نتیجه ی فصل قبل است به دفاع ا زکار روشنفکران دینی و پاسخ به این نقد که روشنفکری دینی ابزار دست عده ای قرار گرفته و مقاصد آنان را پی می گیرد، اختصاص دارد. نگارنده در فصل های چهارم و پنجم کتاب “لزوم داشتن تئوری برای اصلاحات” و “استبداد نظری و استبداد سیاسی” را آورده و در ادامه نیز طی پنج فصل نسبت دین و اخلاق و آزادی را با قدرت سیاسی بررسی کرده است. “نقد اخلاقی قدرت” که از نظر نگارنده مهم تر از همه است، در واقع ماحصل و کانون پروژه ی اخلاق وی است. در “دو نزاع در تاریخ معاصر ایران” و “آیا سیاست ما عین دیانت ما است؟” نیز به نزاع میان سنت، مدرنیته و نزاع میان استبداد و ضد استبداد و تشریح ارتباط سیاست و دیانت پرداخته شده است.