نگارنده در این کتاب معتقد است که گذشته‌ی ما چیزی غیرمعمول و ناشناخته است. این گذشته به هزاران میلیون سال میرسد که طی آن ما با سفینه‌نشین‌های سایر کرات آسمانی، همکاری و مبادلات علمی و عملی داشته‌ایم. او با طرح این سئوال که آیا در کیهان، موجودات متفکر وجود دارند؟ به اعتقاد بشر به این که زمین، تنها کره‌ای است که دارای انسان است اشاره می‌کند و در ادامه از علوم ستاره‌شناسی و کشفیات و ادراکات دانشمندان در این خصوص یاد کرده و فرضیات و محاسبات آنان را بررسی می‌کند. او جای پا و وجود این انسان‌ها را با نشانی دقیق به ما می‌نمایاند. به تصریح وی: “ما هنوز حتم داریم که زمین ما مرکز همه‌ی دنیا است. گرچه این موضوع ثابت شده است که زمین به جز کره‌ای ناچیز و معمولی چیز دیگری نیست و فاصله‌اش تا مرکز جاده‌ی شیری 30 هزار سال نوری است، زمان آن فرا رسیده که ما به ناچیزی خود اقرار کنیم و در کشفیات کیهان بی‌انتها و دست نیافته بکوشیم. فقط آن موقع است که ما خواهیم دانست چیزی جز مورچگان در این دیار عظیم کیهانی نیستیم. با این وجود، آینده و پیشرفت ما در آسمان‌ها قرار دارد، جایی که خدایان قول داده‌اند”.