مجموعه‌ی حاضر، حاوی مقالاتی است از نگارنده در زمینه‌ی “ارتباطات از منظر گفتمان‌شناسی انتقادی” که با این عناوین به چاپ رسیده است: “ارتباطات از منظر گفتمان‌شناسی انتقادی”، “پژوهشی در میزان صراحت یا پوشیدگی پیام در گزیده‌ی سرمقاله‌های روزنامه‌های ایران: رابطه‌ای بین ساختارهای گفتمان‌مدار و ساختارهای زیربنایی فکری ـ اجتماعی”، “بازنمایی کارگزاران اجتماعی در منازعات فلسطین و اسراییل از طریق ساختارهای گفتمان‌مدار جامعه‌شناختی ـ معنایی”، “نگاهی به جایگاه علم زبان‌شناسی در ایران”، “کاربرد زبان‌شناسی در تهیه و تنظیم خبر”، “نظری بر برخی مشکلات معادل‌گزینی و نگارش نوشته‌های زبان‌شناسی در فارسی: طرح مساله و راه‌حل‌های احتمالی”، “تحلیل و نقدی کلی بر کتاب‌های درسی زبان انگلیسی قبل از دانشگاه در ایران” و “تاثیر فرهنگ اسلامی بر امثال فارسی”. برای نمونه، نگارنده در مقاله‌ی نخست بر آن است تا نشان دهد چگونه باید ارتباط موثر بین افراد برقرار کرد. به زعم وی: “ارتباط فرآیندی است که ضمن آن شنونده از نیت گوینده برداشتی می‌کند. طرفین ارتباط ذخایر ذهنی متفاوت دارند؛ از طرفی همه‌ی گویندگان در بیان مافی الضمیر خود به درجات مختلف قاصر هستند و در عین حال، شنوندگان از گفته‌ها یا نوشته‌ها با توجه به سوابق تجربی و اجتماعی خود برداشت‌های متفاوتی خواهند داشت. هرچه تفاوت در نیت گوینده و برداشت شنونده کم‌تر باشد ارتباط موثر‌تر است. در ارتباط زبانی دوسویه، به طور طبیعی مهارت‌های اکتسابی چهارگانه‌ی زبانی، گوش دادن، سخن گفتن، خواندن و نوشتن مدخلیت دارند. تربیت فراگیران زبان در زمینه‌ی مهارت‌های چهارگانه باید به نحوی باشد که هرچه بیش‌تر بتواند فاصله‌ی نیت گوینده و برداشت شنونده را کم‌تر کند”. او هم‌چنین در مقاله، راهبردهایی را در خصوص تحقق این اهداف عرضه کرده است.