داستان “از روزگار رفته حکایت” ماجرای خیالی از یک برهه ی تاریخی است که شخصیت اصلی یا راوی آن “پرویزخان” نام دارد. وی در خانواده ای سنتی زندگی می کند و در جای جای کتاب از رسم و راه جاری در جامعه ی کوچک نیمه شهری ـ نیمه روستایی محل سکونتش سخن به میان می آورد. فضای داستان مربوط به دوره حکومت استبدادی رضاخان و گریزی است به سیاست های آن روز جامعه، اعم از کشف حجاب بانوان به تغییر لباس آقایان به شکل فرنگی و مسائل دیگر. بدین سان، این داستان، ذکر خاطرات راوی از سن طفولیت تا دوران نوجوانی و جوانی اوست که در حاشیه ی مسائل اجتماعی و سیاسی روز مطرح شده است.