نویسندگان در این کتاب درباره دیدگاه های پیشین درباره امپراتوری «سلوکی»، تجدیدنظر کرده اند. این دیدگاه تازه، امپراتوری سلوکی را حتی پس از شکست «آنتیوخوس سوم» از رومیان، دارای ساختاری منسجم و حاکمیتی مقتدر و توانمند معرفی می کند. این دیدگاه، شکست های گاه وبیگاه سلوکیان از «غلاطیان»، دولت «پرگام» و
«بطلمیوسیان» را کم اهمیت تلقی کرده و نقش دودمان های محلی چون پادشاهان پارس، بلخ و ارمنستان را ناچیز ارزیابی می کند. نویسندگان اثر، نسبت به اشکانیان هم نگرش مثبتی ندارند. با این حال، در این کتاب، تلاش شده است دیدگاه سابق که مبتنی بر بزرگ نمایی تمدن یونانی و تأثیرات تمدنی دوره یونانی مابی بر شرق بود، رد و یا تعدیل شود و بر استمرار میراث شرق باستان، به ویژه هخامنشیان، در ساختار سیاسی و اداری دولت سلوکی نیز تأکید شده است. یکی از مزایای این کتاب این است که به جای تمرکز کردن بر مرزهای غربی و جنگ های سلوکیان و بطلمیوسیان، به نواحی شرقی مانند بابل و ارمنستان و حتی هند توجه دارد که اهمیت آگاهی از تاریخ و تمدن های باستانی این سرزمین ها برای درک بسیاری از مسائل فرهنگی و سیاسی ایران باستان بر کسی پوشیده نیست. مطالب کتاب به طورکلی بر تحلیل مسائلی چون ساختار اداری، ایدئولوژی پادشاهی و یونانی مابی، متمرکز است.