نگارنده به منظور تبیین رابطه ی زبان شناسی و فلسفه، تصریح می کند: “ما در این کتاب، بیشتر توجه خود را به آوای فیلسوفان آمریکایی و انگلیسی قرن بیستم معطوف خواهیم کرد. دلیل توجه به این آثار آن است که فلسفه ی قرن بیستم در انگلستان و به خصوص فلسفه ی تحلیلی، تاثیری آشکار و مستقیم بر استقلال زبان شناسی به عنوان یک رشته ی تحصیلی داشته است. فلسفه ی تحلیلی چنان که از نامش پیداست رویکردی است به موضوع ها و مسائلی که احتیاج به تحلیل دقیق دارند؛ یعنی در فلسفه ی تحلیلی، مسائل و مفاهیم پیچیده به بخش های کوچک تر، تجزیه یا شکسته می شوند و به این ترتیب، امکان درک آسان تر آن ها فراهم می شود و یا حتی معلوم می شود که هیچ مساله ای در کار نبوده است. فلسفه ی تحلیل در اوایل قرن بیستم با روی آوردن به بررسی زبان مورد استفاده در فلسفه و بعدها با پذیرفتن خود زبان به عنوان موضوعی مستقل برای مطالعات فلسفی اصطلاحا روندی “زبان محور” را در پیش گرفت. این نوع فلسفه ی تحلیلی را “فلسفه ی زبان” می نامند. تحول دیگری که در فلسفه ی قرن بیستم رخ داده و زبان در محور آن قرار داشته، فلسفه ی قاره ای نام دارد و اصطلاحا به گونه ای از فلسفه ی اطلاعاتی خود که منشا آن اروپای بری است. فنون بیان و مباحثه، شالوده ی اسلوب فلسفی این مکتب است که اغلب در سبک نوشتاری اعضای آن نیز تجلی می شود. در این رویکرد، به مفاهیم ثابت و معانی مشخص، اعتقادی نیست و امکان دست یافتن به مفاهیم از طریق تحلیل دقیق زبان مورد استفاده در بیان مسائل فلسفی نفی می شود، زیرا خود زبان نیز قابل تعبیر و تفسیر می نماید. این سنت فلسفی تاثیر زیادی بر نظریه ی پردازی انتقادی داشته است”.