در کتاب حاضر نگارنده از طریق بازخوانی مسیر فکری «ژاکوتو»، یعنی نوشته های او و همراهانش در نشریه ای که منتشر و در سرتاسر اروپا پخش می کردند و همچنین بررسی اصول و مبانی مکتب آموزشی است که درواقع چیزی نبود جز دعوت بسیج اراده افراد برای آموختن، ما را به تأملی فلسفی در باب آموزش دعوت می کند. تأملی که از طریق مثال های عینی این تجربه نهایتاً تمام در یک چیز بیشتر نیست و آن اینکه آموزش همانند آزادی دادنی نیست بلکه به دست آوردنی است.