در نقد ادبی سال هاست که شیوه های گوناگونی متداول بوده است. از آن جایی که تاروپود ادبیات از زبان پدید آمده و وظیفۀ زبان شناسی مطالعۀ علمی زبان است، برخی از دستاوردهای زبان شناسی می تواند در نقد ادبی شیوه ای موثر باشد. “ژرار ژنت” که از طرفداران کاربرد زبان شناسی در نقد ادبی است، در مقالۀ ساختارگرایی و نقد ادبی در تبیین این مطلب می گوید: “ادبیات عمدتا یک اثر زبانی و ساخت گرایی به نوبۀ خود بیش از همه در اساس یک روش زبان شناختی است، طبیعی است که محتمل ترین مواجهه در پهنۀ مصالح زبانی صورت می گیرد”. رومن یاکوبسن، که بی تردید از پیشکسوتان زبان شناسی نوین است، نیز کوشید شیوۀ کاربرد زبان شناسی را در ادبیات نظام بخشد. او در دفاع از نقدهای ادبی زبان شناسانه در سال 1958 میلادی گفت: “شعرشناسی به دنبال ساختار کلام می پردازد، درست همان طور که در تحلیل نقاشی به ساخت تصویری پرداخته می شود. از آن جا که زبان شناسی علم جهانی ساختار کلام است، شعرشناسی را باید جزء مکمل زبان شناسی دانست”. از همین منظر، نگارندۀ کتاب حاضر بر آن است تا با رویکردی زبان شناسانه، از منظر رومن یاکوبسن سه اثر مشهور ادبیات داستانی فارسی ـ بوف کور، سنگ صبور، و شازده احتجاب ـ را تحلیل کند.