“کروزو”، زادگاه نویسنده، شهری کوچک، دورافتاده و غم انگیز است که در گذشته دارای صنعت بوده و کارگران زحمت کش ساکن آن، تمام نیرو و توان خود را در کارخانه صرف می کردند. اما با بسته شدن کارخانه، شهر و مردمانش با فقر و ورشکستگی دست به گریبان شده اند. با این وصف، در طول کتاب، “بوبن” آرام آرام به خواننده نشان می دهد که در دل زادگاهی که هرگز ترک نکرده، در بطن سختی ها و خشونت شهری متروک، چگونه توانسته است به بالاترین درجۀ آرامش، شادی و سرمستی دست یابد و چگونه پدیده هایی چون محرومیت، تهیدستی و تنهایی به مسیرهایی برای نیل به آزادی، روشنایی و آفرینش تبدیل شده اند. بوبن در این کتاب که در حقیقت زندگی نامۀ خودنوشت او است، از کودکی، پدر و مادر و شهر و دیارش سخن می گوید؛ کار طاقت فرسای مادر، بیماری پدر، بیکاری مردم شهر و نیز صحنه های گاه مرموز و زودگذر که با این همه در خاطر می مانند. “اسیر گهواره” را بسیاری از ناقدان به ترانۀ عاشقانه ای تعبیر کرده اند که نویسنده در وصف و ستایش شهر زادگاهش سروده است.