آقای “اسفندی”، معلم جدید روستا، تحت تاثیر صدای زنگی در بیابان قرار گرفته است که کسی نمی داند آن را چه کسی به صدا درمی آورد و پیرامونش افسانه های بسیاری به وجود آمده است. او برای جلب توجه بچه ها به مدرسه و نگه داشتن آن ها در این محیط، تصمیم می گیرد زنگ را به دست بیاورد. شبی پیرمردی به در اتاق وی آمده و زنگ را به او می دهد. پیرمرد برای آقای اسفندی، داستان خویش را بازگو کرده و می گوید، در پی فرزندش که سال هاست گم شده، راه بیابان را در پیش گرفته و چون کودکش به این صدا علاقه مند بوده او با این زنگ، مدام می نواخته تا شاید پسرش، که اکنون باید به جوانی برومند تبدیل شده باشد، نزد وی بازگردد. مدتی بعد پسر، که در توفانی راه خویش را در کودکی گم کرده و در خانه ی زن و شوهر بی فرزندی بزرگ شده بود، در پی شنیدن صدای زنگ، رد آن را گرفته و پس از سال ها دوری خانواده ی واقعی خویش را بازمی یابد. همان طور که آقای اسفندی پیش بینی کرده بود وجود این زنگ عجیب و پرماجرا در مدرسه باعث شد بچه ها جذب مدرسه شوند و نواختن آن، جایزه ای بزرگ و منحصر به فرد محسوب شود. چندی بعد، یک روز صبح، آقای اسفندی متوجه شد زنگ بیابانی ربوده شده است، او در پی یافتن آن با حسین علی، فراش مدرسه، راهی بیابان شده و به قلعه ای در نزدیکی روستا می رسند. آ ن ها درمی یابند که پیرزنی بدخو، همراه نوه اش در این قلعه خرابه زندگی می کنند و پیرزن برای این که هوس رفتن به مدرسه از سر نوه اش بیرون شود، زنگ را ربوده است. آقای اسفندی و حسین علی زمانی که وضع نابسامان این زن و کودک را می بینند به دست گیری از آن ها می پردازند؛ پیرزن در حمام زنانه ی روستا مشغول کار می شود و نوه به آرزویش رسیده و راهی مدرسه می شود.