این کتاب به «اقتصاد سیاسی انتقادی و پساانتقادی» و ویژگی آن می پردازد، و نقش آن را در نظریه اجتماعی بررسی می کند. مؤلفان این کتاب در دفاع از اقتصاد سیاسی انتقادی، که هگل و مارکس آن را بسط دادند، ابتدا تحلیلی از اقتصاد سیاسی انتقادی ارائه می کنند، و سپس به بررسی آثار شش نظریه پرداز اجتماعی می پردازند که به اقتصاد به گونه ای بسیار متفاوت نگریسته اند، از این رو «اقتصاد سیاسی پساانتقادی» نام گرفته است. این شش نظریه پرداز عبارت اند از: «میشل فوکو»، «آندره گورتس»، «ژان بودریار»، «ژان – فرانسوا لیوتار»، «ننسی فریزِر»، و «آنتونیو نِگری» که معتقدند اگرچه اقتصاد سیاسی، اقتصاد را در بستر وسیعی قرار می دهد، ولی رویکرد هگل و مارکس مستلزم تجدیدنظری بنیادین در مفاهیم اقتصاد متعارف است تا نحوه نگریستن ما را به مسائل مهم زندگی اجتماعی و سیاسی دگرگون کند.