در پی سیطره یافتن سلجوقیان بر ایران و عراق و به سبب علاقه آنان به حمایت از تسنن، شیعیان دوازده امامی که «امامیه» خوانده می شدند، با سختگیری فرمانروایان جدید روبه رو شدند. سلجوقیان آنان را از مناصب اداری راندند. پیشوای دینی آنان شیخ طوسی مجبور به رفتن از بغداد گردید و در پی سرکوب شورش «بساسیری»، شیعیان ساکن در محله «کرخ» مورد حمله سُنیان قرار گرفتند؛ اما این وضع پایدار نماند و در طی سلطنت سلجوقیان، شیعیان امامی توانستند به عللی چند؛ همچون وجود امیران شیعه مذهبی مانند مزیدیان، درگیری سلجوقیان با اسماعیلیان و بروز اختلاف بین سلجوقیان و عباسیان، متصدی مناصب اداری گردند، به وزارت برسند و در عرصه اجتماعی از قدرت و نفوذ بسیار برخوردار شوند. اثر حاضر به معرفی وضعیت امامیه در عصر سلجوقیان از جهت سیاسی، اجتماعی و فرهنگی، پرداخته است.